Patron
Wincenty Wiernikowski – PATRON Szkoły Podstawowej nr 36 w Bydgoszczy
Kim był? Dlaczego został wybrany Patronem naszej szkoły?
Urodził się 30 lipca 1894 roku w miejscowości Szczepka, powiat Ihumeń na Białorusi (rejon Mińska). Po ukończeniu Kolejowej Średniej szkoły Technicznej w Homlu w 1916 roku, podjął pracę na kolei w Osipowiczach.
Od 1934 roku datuje się jego bydgoski „okres”, kiedy to podjął pracę w oddziale drogowym w Bydgoszczy (Toruńska DOKP). W tym czasie otrzymał stopień starszego technika kolejowego.
Wyróżniał się nie tylko pracą zawodową, ale czynnie uczestniczył w ruchu patriotycznym, zwłaszcza w Kolejowym Komitecie Zbiórki na Fundusz Obrony Narodowej w Toruniu, w trudnych miesiącach lat 1938 – 39. Dowodem uznania jego aktywnej działalności jest uchwała tego komitetu z dnia 13 czerwca 1938 roku, która nazywa Go ojcem chrzestnym ciężkiego karabinu maszynowego zakupionego ze składek pomorskich kolejarzy broni, na którą czekała ówczesna armia polska.
Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę we wrześniu1939 roku oddelegowany został służbowo do Warszawy i od 15 września do 3 października 1939 roku pracował w oddziale drogowym Warszawa Wschodnia trudząc się z innymi pracownikami nad utrzymaniem ruchu węzła kolejowego i likwidował skutki zniszczeń dokonanych przez lotnictwo i artylerię niemiecką.
W tragicznym dla narodu polskiego latach okupacji pracował w bydgoskiej parowozowni jako palacz.
Po wyzwoleniu, 25 stycznia 1945 roku zgłosił się do służby drogowej PKP Bydgoszcz. Zajmował się również odbudową mostów kolejowych, m.in. mostu w dzielnicy Czyżkówko. Stwierdza ten fakt dokument z dnia 28 lutego 1945 roku.
Od listopada 1945 roku do roku 1947 pełnił obowiązki naczelnika oddziału Pogotowia Mostowego okręgu gdańskiego, do którego należy także Bydgoszcz.
Zaangażowanie w pracy, pasja społeczna i umiejętność organizowania pracy dostrzegli przełożeni Wincentego Wiernikowskiego.
W styczniu 1947 roku został mianowany zastępcą naczelnika Warsztatów Drogowych Kolei Państwowych I klasy w Gdańsku z siedzibą w Bydgoszczy, a w sierpniu 1951 roku został naczelnikiem wymienionego wcześniej zakładu.
W ślad za pozytywną oceną pracy zawodowej poszły odznaczenia państwowe. Uchwałą Rady Państwa PRL z dnia 3 września 1954 roku W. Wiernikowski został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, następnie Medalem X – lecia PRL , uchwalą z dnia 17 1955 roku stycznia, a jednocześnie w tym samym roku otrzymał wyróżnienie Ministra Kolejnictwa za organizację pracy i trzykrotne zdobycie przez podległe mu warsztaty I miejsce w skali ogólnopolskiej.
Kiedy Warsztaty Drogowe zostały przemianowane i zreorganizowane na Kolejowe Zakłady Nawierzchniowe w Bydgoszczy, na stanowisko dyrektora tych zakładów władze państwowe powołują Wincentego Wiernikowskiego. Ta zaszczytna funkcja była uhonorowaniem jego drogi zawodowej i dowodem szacunku, jakim się cieszył.
8 września 1957 roku Rada Państwa nadała W. Wiernikowskiemu honorowy tytuł „Zasłużony Kolejarz PRL”.
Po 45 latach pracy odszedł na emeryturę w 1961 roku człowiek pełen jeszcze energii i pełen chęci służenia innym swoim doświadczeniem i autorytetem społecznym.
Jako mieszkaniec Jachcic działał społecznie na rzecz tej dzielnicy. W tym okresie nie miała ona jeszcze wodociągu i gazu. Należała do najbardziej zaniedbanych rejonów miasta. Rozpoczęto więc walkę o wodę.
Na czele Społecznego Komitetu Budowy Wodociągu stanął Wincenty Wiernikowski. Mieszkańcy Jachcic sami kopali rowy pod wodociąg. Kiedy otwieramy dziś krany, rzadko pamiętamy o wysiłku ludzi, którzy podnosili życie naszej dzielnicy na wyższy szczebel cywilizacyjny.
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, który Wincenty Wiernikowski otrzymał 7 lipca 1969 roku, zawierał także uznanie dla wszystkich, którzy potrafią się zorganizować i wspólnym wysiłkiem zrealizować cel, który był tak ważny dla mieszkańców Jachcic.
Zachęcony powodzeniem W. Wiernikowski stanął w 1973 roku na czele Społecznego Komitetu Budowy Gazociągu na Jachcicach. W tym samym roku, 22 października nieoczekiwanie zmarł. Rozpoczęte przez niego dzieło gazyfikacji dzielnicy, mieszkańcy doprowadzili do końca.
Życiorys nie może oddać prawdziwego, głębokiego i ściśle powiązanego z innymi ludźmi życia. Nie jest w stanie przekazać niepokojów, trudów, radości i załamań, które towarzyszą każdemu człowiekowi. Pozostaje więc suma informacji, niemal urzędowy spis stanowisk pracy, miejsc, odznaczeń i zasług.
Ludzie cenią różne wzory. Lepsze i gorsze. Sukcesy mierzą miarą powodzenia, kariery, pieniędzy.
W naszych czasach chcemy otaczać szacunkiem pamięć tych ludzi, którzy sens życia widzieli w pracy dla siebie i dla innych.
Życiorys naszego PATRONA pokazuje wyraźnie nie tylko podstawowy fakt, że człowiek zasługuje na szacunek przez dobrą, uczciwa pracę, ale również stanowi dowód na to, że praca społeczna jest w gruncie rzeczy pracą dla siebie, w większym lub mniejszym zasięgu. Jej celem jest realizacja ważnych potrzeb ludzi. I tylko wtedy ma sens społeczny i znajduje żywy oddźwięk w środowisku.
Tę prawdę doskonale rozumiał Wincenty Wiernikowski i umiał ją skutecznie wcielać w życie.
